Durup dururken bir ÅŸeyler takılır kafamıza. Üstünden zaman geçmiÅŸ bir olayı düÅŸünmeye baÅŸlarız.
Durup dururken rüyalar görürüz uykularımızda, uyanır hayra yorarız.
Durup dururken hiçbir ÅŸey olmaz aslında, iÅŸimize geldiÄŸinden biz öyle yorumlarız.
Hafızamızın iÅŸgüzarlığından, üstünde hiç durmadığımız, vakit ayırmadığımız, türlü nedenlerle uzaklaÅŸtırdığımız yaÅŸanmışlıklar gelir gözümüzün önüne, yararlı-yararsız.
Takılır gideriz bir zaman boÅŸluÄŸunda. Kah sıkıntı verir, kah gülümseme, kah heyecan.
Olmasaydı dediÄŸimiz, keÅŸkelendiÄŸimiz anlarımız çoktur elbet. Olmalıydı diye kesin tavır takındıklarımızın yanında.
Tartışırız benliÄŸimizde, kıyasıya bir iç kavga.
PiÅŸmanlığa dönüÅŸür bazen, bazen geçmiÅŸte kaldı der geçiÅŸtiririz. Bazen de saplanıp kalırız ana.
Hayıflandığımız, söyleyemediÄŸimiz o kadar çok ÅŸey vardır ki oysa.
Hesaplar yaparız bugün olsaydı nasıl davranırdım diye.
Niçinler ve nedenler boÄŸazlıyormuÅŸ gibi yapışır yakamıza.
Böylesi anları yaÅŸarız nihayet birer birer, itiraf edemediÄŸimiz, hiçbir zaman hiç kimseye söyleyemediÄŸimiz.
Hepimiz iÅŸte bundan ötürü sözün bittiÄŸi yerdeyiz.
Hayri Yücel
