Donkişot, şövalyelerin en delisi, en akıllısı, cesarette sınır tanımayanı ve Donkişotun deliliklerine ayak uyduran, tüm korkaklıklarına rağmen donkişotun yanından ayrılmayan, bana göre kitabın en ilginç ve en sevimli karakteri vefakar seyis Sanço Panzo... Keyifle okudum... Cervantes ironileri, alaycılığı, kurgusallığı ve dilinin akıcılığıyla okuyanı kitabın içine çeken, tüm duyguları hissetmesini sağlayan ve benim okumakta oldukça geç kaldığım müthiş bir yazar...
- Elinde olmadan deli olanlar mı, yoksa bilerek delirenler mi daha akıllıdır? Sayfa:300 (Tome Cecial)
- “Ey mutlu çağ!” diye haykırdı. “Atalarımızın altın çağ dedikleri mutlu çağ! Gerçi, şu demir çağda o kadar değer verilen altın, zamanlar daha kolayca bulunmuyordu ama, o zamanda yaşayan ölümlüler “benimki” ve “seninki” denilen bu iki bayağı sözün ne olduğunu bilmiyorlardı. O kutsal çağda her şey ortaklaşaydı. Yaşamak için, insanların ellerini uzattığı meşe ağaçlarından bol bol yetişen şu lezzetli meyveleri toplamaları yeterliydi. Berrak suların aktığı çeşmeler, sel gibi akan ırmaklar, insanlara saf ve temiz bir su sunuyorlardı. Çalışkan arılar, kayaların ve ağaçların oyuklarında bir araya geliyor ve çalışmalarının sonucunda elde ettikleri o tatlı ürünü hiçbir karşılık beklemeden her elini uzatana sunuyorlardı. Mantarlar, sanki bir incelikle, geniş ve hafif kabuklarından sıyrılıyor, insanları soğuğa ve sıcağa karşı korumak için kazıklar üzerine kurulmuş olan kulübelerin üstlerini örtmeye yarıyorlardı. O zamanlar, bütün dünyada barış ve dostluk hakimdi. Sapanın sivri demiri, toprak anamızın sinesini kirletmeye cesaret edemiyor; toprak anamız hiç mecbur tutulmadan kucağında büyüttüğü çocuklarını besliyor, her türlü ihtiyacını temin ediyordu. O zamanlar, saf ve temizdi çoban kızları; ancak gerektiği kadar örtünüyorlardı. Basit bir tülden oluşan örtüleriyle yalnız kendi cazibelerinin güzelliği içinde kırlarda gezip duruyorlardı. Sarmaşıktan yapılmış giysiler onların tek süsüydü. O zaman ki temiz ve saf aşk sözleri, ruhların hissettiği sözlerin içtenlikli bir ifadesiydi. O sözler, seven bir kalbin kendisine emrettiğini hiçbir zaman çetrefil hale sokmazdı; kimse kimseyi aldatmaz ve yalan söylemezdi. Adalet tamdı; şimdiki gibi çıkarlar ve ayrıcalıklar onu kemirmemişti. Genç kızlar ve dul kadınlar şehvet düşkünlerinin tecavüzünden korkmayarak, çekinmeyerek istedikleri her yere gidebilirlerdi; eğer yoldan çıkarlarsa, bu tümüyle kendi istekleriyle oluyordu. Oysa bugün, her tarafta saldırıya uğrayan, ahlaksızlık tuzaklarıyla çevrilen genç kızlar sığınacak yer bulamıyorlar.
