88 sayfalık uzun öykü niteliÄŸindeki kitap bir solukta okunacak türden. Kitaba baÅŸladığımda yabancı gelen anlatım tarzı, ilk yirmi sayfanın ardından Ayfer Tunç’un bilindik kalemiyle buluÅŸup aktı gitti…
Zeki’nin meyhanesinde, Zeki’nin Aziz beyi tartaklayıp dışarı atmasıyla baÅŸlayan kitap, Aziz Beyin dik kafalı, bencil, yalnız ve hüzünlü yaÅŸam öyküsünü gözler önüne seriyor. Dünya AÄŸrısında ki MüÅŸfik’in babasıyla Aziz Bey’in babası benzerlikler gösteriyor. Sinirli, evle ilgilenmeyen, despot baba karakteri bu kitapta da mevcut. MüÅŸfik babasına hiç benzemezken, Aziz Bey içten içe kızdığı babasına dönüÅŸtüÄŸünü farkediyor yıllar sonra. Ä°ki kitabın içindeki kadın karakterlerde de aynı benzerlikler mevcut. Åžükran ile Vuslat, içinde bulunduÄŸu hayatı sorgusuz sualsiz kabullenmiÅŸ, evliliÄŸin verdiÄŸi görevleri üstlenmiÅŸ iki kadın. Ayfer Tunç’un favori karakterlerinden biri olarak tanımladığı ve öykünün içinde az yer verdiÄŸini düÅŸündüÄŸü Vuslat, MüÅŸfik’in Åžükran’ına göre daha silik, daha ezik, daha sessiz bir karakter.
Bir de Zeki var tabi, kah saygı, kah hatır, kah acıma duygusuyla Aziz Bey’e kıyamayan, onu bir türlü kovamayan, bu sessiz kalmaların akabinde yaÅŸadığı öfke patlamasının piÅŸmanlığını uzun yıllar içinde taşıyan Zeki… Onu daha çok sevdim sanki hikayenin içinde… Tamburuyla yaÅŸama tutunan, musikiyle hayat bulan Aziz Bey’e ise kimi zaman kızdım, kimi zaman üzüldüm.
“Öyle bir an geliyordu ki, sevgili ÅŸehriyle arasında binlerce kilometre olduÄŸunu unutuyor, sokaÄŸa çıktığında kendini Samatya’nın arnavutkaldırımlı sokaklarında bulacağını, denizden esen kuvvetli bir rüzgârın burnuna yosun kokusu taşıyacağını ve ÅŸehrin sessizliÄŸine iyice kulak verirse, küçük dalgacıkların kıyıya usul usul vurduÄŸunu duyacağını sanıyordu.”
Aziz Bey’in Beyrut’tayken yaÅŸadığı ıssızlığı, özlemi dile getiren bu satırlar, benim yaşımın yettiÄŸi en eski Samatya görüntülerini, deniz kenarındaki balıkçı teknelerini - barakalarını, kıyılara vuran dalgaları, babamla birlikte sandalla denize açılmalarımızı yeniden canlandırdı zihnimde.
Kitabı okurken beni yavaÅŸlatan tek etken Aziz Bey’in Tamburu her eline alışında, benimde telefona sarılıp ÅŸarkıyı bulup dinlemem oldu. Aziz Bey’in söylediÄŸi ÅŸarkılardan Youtube’da liste yapmayı da ihmal etmedim.
Keyifli okumalar ve keyifli dinlemeler.
Dipnot: OkuduÄŸum kitaplarda satır aralarında üstüme yüklenen anılar, yad edilen eski günler yaÅŸlandığıma delalet sanırım. Zaman akıp gidiyor…
Yayınevi: Can Yayınları
Sayfa Sayısı : 88
Buket Özsanat
