Bir çok yerde ismini duyduğum ancak şimdiye kadar okuyamadığım ve hakkında bilgi sahibi olmadığım bir yazardı Pavese.
Ay ve Şenlik Ateşleri de yazarın okuduğum ilk kitabı oldu. Okurken zorlandım, kitabın dışında buldum hep kendimi, Anguilla’nın hayatını yaşayamadım, duygularını hissedemedim.
Pavese’yi araştırdığımda, hayata bakış açısı, karamsarlıkları, yıllarca içinde büyüttüğü intihar düşüncesi ve bunu gerçekleştirmesi kitaptan daha çok ilgimi çekti diyebilirim. Belki de Ay ve Şenlik Ateşleri yanlış bir başlangıçtı Pavese için. Bu nedenle Pavese’nin 1935-1950 yıllarını kapsayan günlüklerinden oluşan Yaşama Uğraşı’nı alıp okumayı düşünüyorum bundan sonra ki süreçte, belki o zaman Pavese’yi ve Anguilla’nın yaşadıklarını daha iyi anlayabilirim.
Tanıtım Metni
Yaşamını bir otel odasında kendi elleriyle noktalayan, çağdaş İtalyan edebiyatının büyük ustası Cesare Pavese (1908-1950) 1949 yılının eylül-kasım ayları arasında yazdığı son romanı "Ay ve Şenlik Ateşleri"nde, kalemiyle yarattığı dünyanın bireşimini yapıyor sanki. Kendi geçmişiyle ve okurlarıyla hesaplaşıyor. Amerika'da para-pul sahibi olduktan sonra, İkinci Dünya Savaşının hemen ertesinde doğduğu köye dönen Anguilla, eski arkadaşı Nuto ile yaptığı konuşmalar aracılığıyla çocukluğunun günlerine, kişilerine döner ve direnişçilere ihanet ettiği için öldürülen genç bir kızın ölüsünün yakıldığı ateş, aynı zamanda geçmişin de küllerini savuran bir şenlik ateşine dönüşür. Kişisel anılarla bezeli geçmişi dengeleyen şimdiki zaman da, aynı oranda çetindir ve simgesini ailesini öldürdükten sonra evini tutuşturarak bir başka şenlik ateşi yakan köylü Valino'da bulur...
Çevirmen: Rekin Teksoy
Yayınevi : Can Yayınları
Sayfa Sayısı: 155
